Nieuws
De nieuwste safari door Zuid - Afrika voert langs de plastisch chirurg Bron: Trouw (24-02-2007)

Liposuctie? Ooglidcorrectie? Haartransplantatie? Een nieuwe heup? Wie zich wil laten opkrikken, kan er tegenwoordig een vakantie aan vastplakken. Surgeon & Safari is in. Het is goedkoper, je bent er lekker uit en de klant krijgt nog ouderwets aandacht.

In een prachtig landhuis in een voorstad van Johannesburg zitten drie dames riant aan de lunch. Gastvrouw Lorraine Melvill serveert pompoensoep, met salade en zelf gebakken olijvenbrood, en chocoladetaart met fruit toe. In de uitgestrekte tuin, bij het zwembad vertellen haar twee klanten over hun beweegredenen om naar Zuid-Afrika te reizen, terwijl jack russell ’nurse Dottie’ bij het baasje op schoot springt.

„Ik woon alleen in een groot huis. Als er dan iets gebeurt na een ingreep, ben ik alleen. Hier bij Lorraine is het veel prettiger.” Thuis, in Washington D.C., VS, weet niemand wat Ann Lager (62) hier laat doen. „Dat zijn mijn zaken. Iemand zei: ’Wat zie jij er lekker fris uit’, en dat was precies de bedoeling.” Aan een andere buitenlandse vertelt ze makkelijk wat er ’gedaan’ is. „Acht maanden geleden heb ik mijn oogleden laten corrigeren.” Lager koppelde er toen een safari aan vast. „Het is 14.000 mijl vliegen, dus dan wil je echt wel even blijven.” Ze nam de Shangululu-expres, een trein die in veertien dagen van Kaapstad naar Johannesburg tuft. „Dit keer laat ik mijn gebit reviseren. Vullingen vervangen, nieuwe kronen, implantaten. Over een half jaar kom ik terug voor controle, het bot moet eerst aangroeien. Dan neem ik wat vrienden mee naar Kaapstad.”

Voor een safari (letterlijk: reis) valt te kiezen uit de Kaapse wijnstreek, het platteland, walvissen, de bush en de wilde dieren. Of gewoon een dagje naar het apartheidsmuseum, Soweto, de juwelier of cultureel dorp Lesidi.

Wat Lager voor werk doet? „Ik heb geboft en hoef niet te werken. Ik ben vrijwilliger bij het Nationale Symfonieorkest van Washington.”

Toch ontvangt Lorraine Melvill niet alleen miljonairs in het chique Westcliff hotel in Johannesburg, of het Mount Nelson in Kaapstad. Veel gasten wonen het liefst wat knusser in haar eigen guesthouse in Bryanston, Johannesburg. Zoals Diana Curtis (44), die in Groot-Brittannië voor een oude dame zorgt, en ook voor Surgeon & Safari koos.

Curtis herstelt van een ooglidcorrectie en een facelift. Die zijn pas vijf dagen geleden gedaan, maar ze ziet er al opvallend goed uit. „Ja, ik had het zelf ook veel erger verwacht. Mijn gezicht is opgezwollen, maar omdat ik hier nu bij Lorraine woon, maak ik me geen zorgen.” Curtis blijft hier twaalf dagen, en is daarvoor inclusief accommodatie 68.000 Zuid-Afrikaanse rand kwijt, ruim 7300 euro. „In Londen zou ik voor zo’n ingreep, met één nacht ziekenhuis bijna 20.000 euro kwijt zijn.”

Het grote prijsverschil is niet de enige beweegreden voor Curtis om Zuid-Afrika als bestemming te kiezen. „Ik heb het heel goed onderzocht en met diverse oud-cliënten van Lorraine gesproken. Die waren heel open, en hadden niks te verbergen.”

Een paar keer per jaar vliegt de chirurg met wie Melvill werkt naar Londen voor consulten. „Hij was de vierde chirurg die ik zag. We spraken wel 40 minuten, het was erg ontspannen”, herinnert zij zich. Maandenlang mailde Curtis met Melvill. „Nooit probeerde zij iets te slijten, het was gewoon een prettig contact.” De combinatie van openheid, kwaliteit, aandacht én prijs gaf voor Curtis de doorslag. Trouwens ook voor de kritische Lager: „Hier nemen mensen de tijd voor je. Dat krijg ik in de VS niet. En het bedrijf van Lorraine is met 30 cliënten per maand vrij klein. Zij moet wel goede vaklui contracteren, anders is het zo failliet”.

Op de achtergrond loopt een zwarte tuinman met kruiwagen voor het zwembad langs. Is het niet bizar voor de rijke Amerikaanse Lager om zich in het armere Zuid-Afrika te laten verfraaien? Ze was op haar eerste dagtripje best geschokt. Maar niet door de armoede: „Soweto is lang niet zo verlopen, als je op tv vaak ziet. En dat ik mijn dollars hier uitgeef, zal de economie juist helpen”.

De dames zijn geen domme blondjes, die uit onzekerheid onder het mes gaan. „Je doet dit voor jezelf”, zegt Curtis. „Mijn vriend zei: ’Ik hou van je zoals je bent. Maar als je dit wilt doen, sta ik achter je’. Wie blijft doorgaan met ingrepen, zoekt een zekerheid die je zo toch niet vindt.”

Is er een grens aan wat we aan onszelf kunnen en willen versleutelen? Lorraine Melville wordt nogal eens gebeld door Amerikanen die ’alles tegelijk willen’. Ze eisen een complete bodylift, en de medische evaluatie vooraf is hun soms al te veel. „Programma’s als Total Make-over geven een verkeerde indruk”, constateert Melville, zelf lang getrouwd geweest met een chirurg. „Een bodylift is echt een grote operatie. Veel andere dingen kúnnen niet eens in één keer.” Ze wees ook een vrouw af uit Texas, die mét haar therapeut wilde komen, en iemand wiens hart er sinds de eerste controle behoorlijk op achteruit was gegaan: „Ik wil niet verantwoordelijk zijn voor een medische ’zelfmoord’. Een goede chirurg zal eerlijk zeggen wanneer iets niet kan. Zo kun je dik zijn niet oplossen met plastische chirurgie. Dit is een bedrijfstak met een hoog risico. Daarom nemen wij liever weinig risico.”

Ga nooit op een goedkope aanbieding in, waarschuwt het drietal nog. „Ik zag op tv hoe een meisje telefonisch een implantaat bestelde, en daarna in Praag uitkwam. Dat zou ik nooit kunnen. Je zit de rest van je leven met het resultaat”, zegt Curtis. Statistieken zijn er niet van de opbloeiende Surgeon & Safari-branche in Zuid-Afrika. Melvill schat dat er jaarlijks 100 miljoen rand, ruim tien miljoen euro, omgaat in de plastische toeristenchirurgie. Wat zij nog mist is een dialoog: „Wetenschappers moeten de commerciële kant erkennen. Allerlei instituten beschermen nu de artsen. Medici evalueren elkaar. Patiënten met een klacht wacht momenteel een te bureaucratische weg.”

De Nederlander Bert van Panhuis (59) liet in 2005 zijn ogen laseren in East-London, Zuid-Afrika. „Ik was mijn bril zat, en ook de lenzen zaten niet meer lekker.” Van Panhuis had al contact gelegd met het Amsterdamse Boven-IJ ziekenhuis, waar een ingreep ruim 4000 euro zou kosten. „Ik zou drie weken op vakantie gaan naar mijn vriend in Zuid-Afrika, en hoorde toen dat het daar ook kan.” Zijn vriend vond een particuliere oogkliniek in de Oostkaap en Van Panhuis legde per e-mail contact. „Ik kon er direct de eerste middag op controle komen. Het was vooral spannend of mijn hoornvlies niet te poreus zou zijn, vanwege mijn leeftijd.” Een week later werd binnen een kwartier de sterkte van zijn ogen gecorrigeerd van -3,5 naar -0,5 met de Lasik-methode, waarbij een flapje weefsel wordt losgesneden, waarna de laser het hoornvlies bijslijpt. „De oogarts lichtte alles wat ze deed perfect toe. Ze huurt een operatiekamer in een plaatselijk ziekenhuis in East-Londen.” Van Panhuis kreeg nog twee nacontroles. „Als er terug in Nederland wat mis zou gaan, is elke oogarts verplicht mij te helpen.” Na twee jaar is Van Panhuis nog uiterst tevreden over zijn Surgeon & Safari. „Ik was 1200 euro kwijt voor de hele behandeling. Zelfs met het vliegticket van duizend euro erbij opgeteld, ben je nog maar de helft van het Nederlandse bedrag kwijt. Dus hou je nog 2000 euro over om twee weken naar het Krugerpark op safari te gaan.”