Nieuws
Het is boetseren met vet Bron: BN/De Stem (22-03-2006)

Door Els Quagebeur

De mens is maakbaar. In het Esthetisch Centrum Amsterdam wordt de natuur aan de lopende band gecorrigeerd. Hier moet wat bij, daar moet wat af. Een taboe is het allang niet meer. 'Als ik toch 3700 euro betaal, wil ik ook wel meteen grote tieten. Wat vind jij, mam?'

Het is nog maar net half tien geweest als de eerste patient met een stel splinternieuwe borsten uit de operatiekamer van het Medisch Centrum Jan van Goyen wordt gereden. Hier in Amsterdam-Zuid, is het Esthetisch Centrum Amsterdam (ECA) gevestigd.

De vrouw is nog onder narcose, maar niet lang meer. Al voor ze de uitslaapafdeling heeft bereikt, zal ze rustig ontwaken, haar verdubbelde borstpartij is stevig met verband ingesnoerd. Mits er geen complicaties ontstaan, mag ze na een paar uur liggen, met een kopje thee en een cracker met belegen kaas, naar huis: 3700 euro lichter, 400 cc siliconen rijker.

Plastisch chirurg Gijs van Selms (50) is zoals gewoonlijk om acht uur begonnen, de enige manier waarop hij zijn hectische schema kan bijhouden. Hij heeft vandaag vier borstvergrotingen, een schaamlipcorrectie, een ooglidcorrectie en een schuurbehandeling van rimpeltjes tussen neus en bovenlip af te werken. "Heerlijk", zegt hij, terwijl nog eens de gegevens bekijkt van zijn volgende patient die op hem wacht in 'de royal suite', het kamertje waar prinses Juliana lag na haar staaroperatie in 1996. "Een borstvergroting. Vrouw van 43 jaar, vier kinderen gebaard, ze wil naar een cup D. Lijkt me lastig. Laten we maar eens gaan kijken."

In de royal suite zit een kleine, tengere vrouw nerveus op het puntje van haar stoel. De vorm van haar borsten blijkt in orde, maar ze zijn te plat en te leeg na vier zuigelingen. "Dat gaan we netjes opvullen," zegt Van Selms. "Cup D? " vraagt de vrouw hoopvol.

Van Selms schudt resoluut zijn hoofd: "Nee mevrouw, daar bent u te klein voor. Dan zitten de protheses straks onder uw sleutelbeen, dat ziet er niet uit. We doen een prachtige C, dat past bij u."

De klant is koning in het ECA, maar Van Selms volgt de wensen van zijn patienten niet klakkeloos op. Het komt geregeld voor dat hij weigert een bepaalde behandeling uit te voeren.

Dat geldt niet voor sommige andere cosmetische behandelcentra, beweert van Selms. "Er is een wildgroei in Nederland. Liposuctiecentra in verbouwde garages van villa's, waar vaak niet eens plastisch chirurgen werken, en veel import van artsen vanuit Duitsland en zelfs het Oostblok. "

Er is te weinig controle op dergelijke cosmetische instellingen. Mensen shoppen totdat ze ergens hun zin krijgen, vaak over de grens in Belgie "Ze doen daar alles en het gaat soms fout. Daarna komen ze bij ons om de zaak recht te laten trekken."

Borstvergroting

Het ECA maakt als zelfstandige onderneming officieel geen deel uit van de Jan van Goyen-kliniek, maar het centrum huist wel in hetzelfde pand. Vrouwen die op de uitslaapafdeling bijkomen van een borstvergroting, liggen naast orthopedische patienten die een kijkoperatie hebben ondergaan aan hun enkel of knie.

De varieteit in het kleine ziekenhuis is mede bepalend voor de sfeer. "In de klinieken van Robert Schoemacher en Vanessa is alles strak en hoogblond. Hier komen ook mensjes van bijna honderd binnenwandelen. Dat is goed voor het relativeringsvermogen." Op de operatietafel ligt inmiddels de mevrouw die we zojuist hebben begroet in de royal suite. Knock-out, haar hoofd achter een groen laken en klaar voor dokter Van Selms. Die neemt plaats op zijn kruk, knipt de felle operatielamp aan en maakt met een vlijmscherp mesje een mooi, dun sneetje aan de onderkant van de linkerborst: een deurtje voor de prothese.

We zien vet, we zien weefsel, we ruiken barbecue. Barbecue? "Door het mes loopt een klein elektrisch stroompje dat tijdens het snijden direct de bloedvaatjes dichtschroeit zodat er niet zo veel bloed vrijkomt, " legt Van Selms uit. We moeten even naar buiten.

Bijna iedereen mag na een paar uur naar huis, het liefst onder begeleiding. Alleen bij de ingrijpendste operaties - een borstvergroting waarbij de prothese achter de borstspier langs wordt ingebracht, een facelift of een buikwandcorrectie - blijven de patienten een nachtje logeren.

Uit de bedden op de uitslaapafdeling klinkt weinig gezucht en gesteun. Verpleegkundige Emilie: "Omdat het hun eigen keuze is te snijden in een gezond lichaam, hebben veel vrouwen het gevoel dat ze niet mogen toegeven aan hun pijn. Laat staan dat ze erover zeuren en zaniken. "Gezeur over pijn en ongemakken wordt dan misschien ongepast geacht, een taboe is cosmetische chirurgie allang niet meer. We zijn de schaamte voorbij op het gebied van de meeste vormen van esthetische chirurgie, bevestigt Van Selms. Op verjaardagsfeestjes worden vrolijk wetenswaardigheden uitgewisseld over liposucties en facelifts en op internetsites als

De acceptatie van esthetische chirurgie is voor een groot deel te danken aan de vele metamorfoseprogramma's op televisie. Die programma's zijn niet altijd even bevorderlijk voor een realistisch beeld van de mogelijkheden, zegt Van Selms.

Waanzinnig

"De programmamakers zoeken deelnemers uit bij wie veel te halen valt. Ze laten die mensen waanzinnig oplappen, met meerdere operaties, anders is het niet sensationeel genoeg. Het is onze taak mensen te laten zien dat dat altijd reeel is. Het begint er al mee dat alle ingrepen op televisie gratis zijn. Maar plastisch chirurgen zijn geen filantropische tovenaars."

Op de uitslaapkamer is intussen een twintigjarig Thais meisje binnengereden. Ze heeft zojuist een schaamlipcorrectie ondergaan, een van de weinige behandelingen waarover vrouwen nog steeds liever niet praten op feesten en partijen. Als een porseleinen poppetje ligt ze tussen de witte lakens. "Deze ingreep is vaak medisch", zegt Van Selms voordat hij naar de spreekkamer rent, waar de volgende patient alweer klaar zit. "Als vrouwen er mee komen, hebben ze meestal een reeel probleem.

Dit meisje was echter een zuiver cosmetisch geval. Haar schaamlippen waren niet overdreven groot, maar ik begreep wel dat ze er mee zat. In een strakke broek waren ze duidelijk zichtbaar."

Het meisje hijst zichzelf overeind. "Ik heb een perfectiedisorder in mijn lichaam", zegt ze in plat Amsterdams. "De vrouw bij wie ik me altijd laat waxen, vond het heel normaal, maar ik vond het er echt niet uitzien, Ze kijkt om zich heen. "He, weet jij wat ze met die flapjes hebben gedaan? Ik dacht vanochtend nog: zouden ze die nou op sterk water zetten? "

Van Selms werkt maar een dag per week in het ECA, de overige vier dagen houdt hij praktijk in het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis, waar hij plastische chirurgie verricht die door de verzekering wordt vergoed, zoals borstreconstructies na borstkanker en brandwondenchirurgie. Hij zou zich nooit willen beperken tot alleen cosmetische zorg, ook al zou dat hem financieel meer opleveren: "Te weinig voldoening."

Op de operatietafel ligt een voormalig 'gevalletje zadeltas', te brede billen dus. Een vrouw van een jaar of dertig, bij wie Van Selms het grove werk een paar weken geleden al heeft verricht. Ze komt alleen nog even langs voor een paar kleine resterende vetbultjes.

Ontspannen ligt ze op haar buik, terwijl Van Selms onder plaatselijke verdoving water in haar dijen spuit. Het ziet eruit alsof hij een ballon opblaast. Als hij haar even later te lijf gaat met een naald om de vetcellen kapot te prikken, bekijken we het liposuctieapparaat van dichtbij. Van daaruit loopt een doorzichtige slang naar de naald voor het transport van het vet. En ja hoor, daar komt het al, aan het slurpende geluid te horen.

"Mooi he?" zegt de patient. "De vorige keer was het veel en veel meer natuurlijk. Dat was echt heftig. Toen ik het op weg naar huis aan mijn vriend uitlegde, moest hij de auto stopzetten omdat hij niet helemaal lekker werd."

Van Selms laat de vrouw rechtop staan, zodat hij een beter beeld krijgt. "Daarom doe ik deze ingreep ook liever niet onder narcose, dan kan ik mensen niet vragen te gaan staan of hun been op te tillen. Nu kan ik overal goed bij. Het is boetseren met vet, zeg ik altijd. Wij zijn lichaamskunstenaars."

Protheses

Van Selms hoeft niets meer uit te leggen aan het meisje van net 21 dat met haar moeder tegenover hem zit. Zij weet alles al: verschillende merken van protheses, druppelvormig of juist rond, de prijzen van de concurrent, dat vrouwen gewoon borstvoeding kunnen geven na een borstvergroting.

Met ontbloot bovenlijf en bungelende benen bekijkt ze kritisch de verschillende maten die Van Selms haar aanreikt. Ze twijfelt tussen 360 en 400 cc en laat de twee kussentjes in haar handen heen en weer schommelen: "Als ik toch 3700 euro betaal, wil ik ook wel meteen grote tieten, " concludeert ze. "Wat vind jij, mam?"

Mam kijkt maar eens met een schuin oog naar de expert. Die knikt: "Als je twijfelt, moet je de grootste pakken. Je bent er zo aan gewend."

En dat blijkt. Alle vrouwen die vandaag na een recente borstvergroting (een of twee weken geleden) ter controle op het spreekuur verschijnen, spreken vol lof over hun nieuwe aanwinsten. "Alsof ze er altijd hebben gezeten." De laatste patient van vandaag is een 44-jarige hoogblonde vrouw, die na vijftien jaar toe is aan nieuwe protheses. Nu ze toch bezig is, wil ze ook meteen maar even informeren naar een kleine liposuctie: "Ik ben niet dik maar het zijn die love handles, he, je kent het wel. "Van Selms maakt een rekensommetje: 3700 euro voor de borsten en 1500 voor de liposuctie. Totaal: 5200 all in ('eventueel te betalen in termijnen'). "Dat moet ik even thuis overleggen", grinnikt ze met een vette knipoog.